Gi-Juk – Miracle: Letters to the President

Gerçektede yasanmis olması çok üzücü basrolu, 2152(yanlıs yazmis olabilirim) benziyor belki odur bilmiyorum, neyse cok derin bir etki bıraktı. Ama aglayamadim, 181. K-dramami da izlemis bulunmaktayım.

Kötü bitecek diye cok korktugum nadir k-movielerden asiri güzeldi hic bilinmemesi cok sacma:(

Kapağı yüzünden başlama kararı aldım, cok dikkatimi cekti ve yorumlardan da konusunu hafif öğrendim, ulkeden kaçma vb asker mi bilmiyorum, ama nedense dp animsatti o yüzden basliyorum bismillah..

İkna edici cümleler kurmakta zorlanıyorum çünkü hissettiklerim kelimeleri aşıyor. Ancak şunu net söyleyebilirim, bu tek bölümlük belgesel, yaş sınırı olmaksızın herkes tarafından izlenmeli. Neden mi? Çünkü bu, farkındalık, önlem almak ve daha fazla zarar görmemek için atılabilecek en kritik adımlardan biri. İzlerken şok üstüne şok yaşadım. Bir yandan kendi adıma üzüldüm, bir yandan da etrafımda gördüğüm (tuvalete bile telefonsuz gidemeyen) insanlar için endişelendim. Kendimi teknoloji kullanımında bilinçli biri olarak görürdüm. Bildirimlerim kapalıdır, teknolojik bir cihazla aynı odada uyumam, yatmadan en az bir saat önce telefonu bırakırım. Algoritmanın bana önerdiği değil, benim aktif olarak seçtiğim içerikleri tüketirim. Tüm bunlara rağmen, bazen ekran süremin kitap okuma süremi gasp ettiği anlar oluyor ve bu durumun ne kadar ürkütücü olduğunu hissettim. Fazla uzatmak istemiyorum. Sadece samimi bir ricam var: Lütfen hayatınızın 1 saat 34 dakikasını bu belgesele ayırın. İçinde yaşadığımız sosyal medya çılgınlığının boyutlarını anlamak ve kendi ilişkinizi gözden geçirmek için bu süre, belki de hayatınızın en kıymetli yatırımı olacak.

Gerçek hikaye olunca filme kötü diyemezsiniz. Matthew McConaughey iyiydi, öğretmen hanımdan hoşlanmadım çok kuralcı.